De Mono - Osiecka

- Film "Czarna owca" porusza bardzo ciekawy temat relacji rodzinnych, jakie mamy na co dzień - mówi Igo. - Sytuacje, które dzieją się w tym filmie mogą spotkać każdą rodzinę, dlatego bardzo polecam, żebyście go zobaczyli i sami ocenili. Na potrzeby produkcji Igo wziął na warsztat największy przebój zespołu De Mono. Jego interpretację "Kochać inaczej" można sprawdzić poniżej wraz z klipem z fragmentami filmu. "Czarna owca" to słodko-gorzka opowieść o współczesnej rodzinie, w której każdy ma czegoś dość. Gdy w końcu tłumione od lat kryzysy, konflikty i pragnienia eksplodują, każdy zaczyna żyć na własny rachunek. A przynajmniej tak im się wydaje… Czy członkowie rodziny odnajdą swoje szczęście? To film o więzach, których nie można przerwać. W zabawny sposób odpowiada na ważne pytania dotyczące relacji rodzinnych i dojrzewania do zmian. W filmie występują Arkadiusz Jakubik, Magdalena Popławska, Kamil Szeptycki, Agata Różycka, Anna Cieślak, Anna Smołowik i Włodzimierz Press. Igor Walaszek - znany pod pseudonimem Igo. Pochodzi z Krakowa, gdzie w 2009 roku wraz z grupą przyjaciół założył rockowy zespół Clock Machine. Mimo swoich rockowych predyspozycji nie zamyka się wyłącznie w tym gatunku i od 2015 roku wraz z Kubą Traczem tworzy elektroniczny duet Bass Astral x Igo. Ze wspomnianymi zespołami nagrał dotychczas sześć płyt, a jego dyskografię zamyka wydany w marcu 2019 roku album "Prognozy" zespołu Clock Machine. W 2019 roku Igor został, obok Katarzyny Nosowskiej, Krzysztofa Zalewskiego i Organka, członkiem Orkiestry Męskiego Grania. Rok później również zasilił jej skład, tym razem z Darią Zawiałow i Błażejem Królem. W sierpniu bieżącego roku światło dzienne ujrzy trzeci album Bass Astral x Igo pt. "Satellite". W tym samym czasie Igo pracuje nad pierwszą solową płytą. Wystąpił na takich festiwalach, jak Open’er Festival, Krakow Live Festival, Przystanek Woodstock, OFF Festival, czy Audioriver. Współpracował m.in. z Sokołem, Miuoshem czy Sistars.

Po numerach "Mr. Motivator" i "Grounds" kapela z Bristolu zaprezentowała "A Hymn". W klipie do piosenki wystąpili rodzice muzyków. Za reżyserię odpowiada Ryan Gander. Płyta "Ultra Mono" ukaże się 25 września. W zestawie łącznie znajdzie się 12 numerów. W nagraniu "Ne Touche Pas Moi" gościnnie pojawi się Jehnny Beth. W realizacji dzieła udział brali również Warren Ellis, David Yow i Jamie Cullum. Nad produkcją czuwali Nick Launay (Nick Cave, Yeah Yeah Yeahs, Arcade Fire) i Adam "Atom" Greenspan (Anna Calvi, Cut Copy). Oto tracklista: 1. War 2. Grounds 3. Mr. Motivator 4. Anxiety 5. Kill Them With Kindness 6. Model Village 7. Ne Touche Pas Moi (feat. Jehnny Beth) 8. Carcinogenic 9. Reigns 10. The Lover 11. A Hymn 12. Danke Idles mają na koncie dwa albumy: "Brutalism" oraz "Joy as an Act of Resistance".

Zespół z Japonii przyjedzie do Polski promować swój najnowszy album "Nowhere Now Here", który ukaże się już 25 stycznia. Będzie to już dziesiąty album w dyskografii zespołu. Koncert w Polsce to część trasy koncertowej Mono, podczas której zespół będzie świętować 20-lecie. W roli gości specjalnych zaprezentują się: zespół Arabrot z Norwegii oraz brytyjska wiolonczelistka Jo Quail. Sam Robert Smith, lider legendarnego zespołu The Cure, zażyczył sobie ich obecności w line upie Meltdown Festival, którego był kuratorem. Prośbę oczywiście spełniono i trudno się temu dziwić, ponieważ powstały w 1999 roku w Tokio kwartet Mono gra muzykę piękną, przyciągającą uwagę, zachwycającą. Taką, obok której nie da się przejść obojętnie. Mono w Polsce gościło niejednokrotnie i za każdym razem dawało w prezencie publiczności występ pełen niesamowitych gitarowych hałasów, wirtuozerskich popisów w kompozycjach, które nierzadko liczą po kilkanaście minut, a na żywo zagrane są tak, że wprowadzają odbiorców niemalże w trans. Post rock to główne określenie na muzykę Japończyków, ale z pewnością niewystarczające. Swobodnie i z wielkim wyczuciem korzystają oni również z innych stylistyk, chociażby minimalizmu, i potrafią świetnie ilustrować dźwiękami, za co otrzymali kiedyś nagrodę na festiwalu filmowym (Idyllwild International Festival of Cinema). Rok 2019 to nie tylko 20-lecie Mono, nie tylko nowa osoba za perkusją (Dahm; oprócz bębniarza na scenie stoją jeszcze: Takaakira "Taka" Goto – gitara, Tamaki – gitara basowa, klawisze, Yoda – gitara), lecz również nowa płyta studyjna, wyprodukowana przez samego Steve'a Albiniego "Nowhere Now Here" (premiera 25 stycznia 2019), którą będą promować w Polsce. Wokalista i gitarzysta Kjetil Nernes jest główną postacią powstałego w 2001 roku wyjątkowego norweskiego zespołu Arabrot. Jego wyjątkowość polega między innymi na wielości stylów muzyki, z jakich korzysta Norweg podczas procesu twórczego. Zwykło się podawać, że Arabrot gra noise art rock, lecz z pewnością nie wyczerpuje to palety dźwiękowych barw formacji. Arabrot zadebiutował w 2005 roku albumem "Proposing a Pact with Jesus". Lecz głośno o zespole zrobiło się po trzeciej płycie wszechstronnych norweskich muzyków, "The Brother Seed". Za wyprodukowany przez Steve'a Albiniego materiał grupa otrzymała nominację do norweskiego odpowiednika Grammy (Spellemannprisen). Statuetkę muzycy mogli sobie postawić na półce po wydaniu pochodzącego z 2011 roku albumu "Solar Anus". Warto też wymienić płytę "The Gospel", którą Arabrot nagrał z udziałem Teda Parsonsa (m.in. Swans, Prong, Killing Joke), Stephena O'Malleya (Sunn O)))) i Erlenda Hjelvika (eks-Kvelertak). A także to, iż zespół miał okazję ilustrować na żywo kilka klasycznych filmów niemych, chociażby "Haxan" i "Gabinet Doktora Caligari". Nie tak dawno Jo Quail miała okazję zaprezentować się przed polską publicznością supportując Myrkur. Koncerty bardzo przypadły jej do gustu i parę miesięcy później ponownie zobaczymy Angielkę w Polsce. Przypomnijmy pokrótce, że Joanna, bo takie imię ma w dowodzie, jest absolwentką uniwersytetu w Leeds. Świetnie czuje się w muzyce klasycznej, ale w swojej twórczości łączy ją z popem i rockiem oraz przepuścić przez różne efekty. Na żywo Jo tworzy świetną atmosferę i potrafi porwać publiczność. Zadebiutowała w 2011 roku płytą "From The Sea". Jeden z amerykańskich magazynów napisał, że Quail jest jedną z najbardziej inspirujących i pomysłowych współczesnych wiolonczelistek. Angielka źle znosi bezczynność i uwielbia kolaboracje. Niedawno dorzuciła swój talent do utworu Hemelbestormer "Laniakea".