Potok - monodram Wojciecha Jaworskiego

Jakaś krawędź. Stojący na niej Człowiek - man wychyla się do przodu. Właśnie podjął bardzo ważną decyzję w swoim życiu. Chce przedostać się do "Kraju". Jednak z jakiegoś powodu ma coraz większy problem z tym, by zrobić ten ostateczny krok. Moment przełomu staje się przykrym rytuałem niemożności. Czy to jest w ogóle możliwe? Czym jest upragniony "Kraj"? Czy istnieje naprawdę? Potok słów, potok egzystencjalnych wywodów, potok życiowych rozważań. Do tego świetna gra aktorska, przemyślana reżyseria. Odpowiednio skomponowana scenografia. I tyle wystarcza, żeby stworzyć monodram "Potok", który w planach ma przenieść nas do innej krainy. Wystarcza na stworzenie czegoś wyjątkowego.(...) Rozbroiła mnie charyzma i ekspresja Wojciecha Jaworskiego. Jego gra, która całkowicie połączyła graną przez niego postać z jego prawdziwym "ja". I czegoż więcej można było oczekiwać od "Potoku" niż tej prawdziwości, którą ofiarował? Tego dopracowania reżyserskiego i kunsztu aktorskiego? (...) Nasz bohater dowiaduje się o innej krainie przez kumpla (...) i tak bardzo zapragnął w niej być, że postanowił odcinając się od świata doczesnego, przejść do Kraju, i pozostać w nim na zawsze. Rozpoczyna żegnanie się z światem, z kościołem, politykami, nie takimi znajomymi jak trzeba, panującymi stereotypami i innymi rzeczami ośmieszającymi nasz kraj i nas samych.(...) Sam sposób dochodzenia do etapu przejścia w inne miejsce, żegnanie się z doczesnym światem jest trafionym w punkt zabiegiem, który daje monodramowi podstawę do pochylenia się nad własnym życiem. Przemyślenia go i może dojścia do jakiś rozwiązań.